Opis ogólny

Teledetekcja zajmuje się zbieraniem informacji o obiektach przy pomocy instrumentów, nie będących z nimi w bezpośrednim kontakcie. Np. ludzki wzrok jest formą teledetekcji. Kiedy oko widzi dany obiekt, promieniowanie elektromagnetyczne (odbite światło) pochodzące z powierzchni obiektu jest rejestrowe, a otrzymana informacja może być następnie widziana jako kolor.

Satelity wykorzystują sensory, które działają na podobnej zasadzie jak oczy. Jest pomiędzy nimi jednak dość istotna różnica. Zobrazowania satelitarne przedstawiają dany obszar nie tylko w zakresie widzialnym, ale wykorzystując pełny zakres promieniowania elektromagnetycznego.

W zależności od rodzaju sensora umieszczonego na satelicie, zobrazowania mogą być wysoko lub nisko rozdzielcze. W procesie skanowania dany obszar jest analizowany jako siatka kwadratowa (rys. 2) o wielkości oczka właściwej dla przestrzennej rozdzielczości satelity. Rozdzielczość przestrzenna określa wielkość piksela na wyjściowych zobrazowaniach. Im mniejsza wielkość piksela, tym lepsza rozdzielczość przestrzenna i tym samym bardziej szczegółowe zdjęcia.

Obecnie w przestrzeni kosmicznej działa wiele satelitów obserwacyjnych o różnych charakterystykach, pozwalających wykorzystywać dane satelitarne w wielu dziedzinach społeczności naukowej. Oprócz naukowców, korzystać z tych danych mogą również przedstawiciele jednostek publicznych w trakcie realizacji różnorodnodnych zadań jak operacje wojskowe, monitoring karastrof naturalnych, planowanie i monitoring rozwoju infrastruktury, itd.

Obecnie coraz więcej ludzi chętnie korzysta z danych teledetekcyjnych w życiu codziennym. Najbardziej znane powszechne przykłady to:

• Google Earth aplikacja wykorzystująca zobrazowania teledetekcyjne o różnej rozdzielczości przestrzennej w zależności od wielkości populacji i zagęszczenia na danym obszarze;
• Prognozy pogody, które wykorzystują informacje satelitarne do pokazywania frontów atmosferycznych i nadchodzącej pogody.