Algemene beschrijving

Remote Sensing is het doen van metingen op afstand, zonder dat het meetinstrument in direct contact staat met het te meten object. Gezichtsvermogen bijvoorbeeld, is een vorm van remote sensing. Wanneer het oog een voorwerp ziet, wordt de elektromagnetische straling (licht) van het oppervlak van het object door het oog geregistreerd en de gegevens over het oppervlak kunnen worden gezien als kleur.

 Satellieten gebruiken sensoren die net als onze ogen werken. Maar een belangrijk verschil met onze ogen is dat satellieten naast het zichtbare deel ook de rest van het elektromagnetische spectrum kunnen meten. Satellieten verzamelen beelden van de verschillende delen van de aarde en op die manier wordt de aarde continu vanuit de ruimte gemonitord. Afhankelijk van de sensoren in de satelliet kunnen de beelden van hoge of lage resolutie zijn. De satelliet scanprocedure zet het gebied om in een raster (Figuur 1) afhankelijk van de ruimtelijke resolutie van de satelliet. De ruimtelijke resolutie specificeert de pixelgrootte van het satellietbeeld (figuur 2). Hoe kleiner de pixelgrootte, hoe beter de ruimtelijke resolutie, waardoor je een meer gedetailleerd beeld krijgt.

Er zijn veel aardobservatiesatellieten actief in de ruimte met verschillende kenmerken waardoor satellietdata op verschillende manieren in de wetenschap gebruikt kan worden. Afgezien van de wetenschappelijke toepassingen zijn er ook een aantal overheidsinstanties die satellietbeelden gebruiken. Bijvoorbeeld voor militaire operaties, het monitoren van rampen, de ontwikkeling van infrastructuur planning, monitoring enz.

Tegenwoordig zijn steeds meer mensen bekend met Satellite Remote Sensing, omdat dit meer wordt gebruikt in het dagelijks leven. Bekende voorbeelden zijn:

• Google Earth die satellietbeelden in verschillende ruimtelijke resoluties gebruikt op basis van de bevolking en de dichtheid van elk gebied.
• Het dagelijks weerbericht dat satellietbeelden gebruikt om weersfronten en weersvoorspellingen te laten zien.